ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΟΠ10-special edition: ΟΛΟΙ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΟΝ 11!(9ο ΜΕΡΟΣ)

Όχι απαραίτητα τα χειρότερα, αλλά ένα μείγμα από απογοητεύσεις, κακές επιλογές, λάθος κατευθύνσεις, και παρόλα αυτά, γνωστά λίγο-πολύ σε όλους!
"προσωπικές απόψεις" που λέει και ο enteka
κυρίες και κύριοι...

ENNIA: SHITLIST: 11 ΦΟΛΕΣ ΑΠΟ ΤΟ 2006

1. "Meds" Placebo

προσωπική αδυναμία μου. Τους μισώ πιο πολύ από το τρίτο ράιχ. Το χειρότερο από τα lp που φάγαμε στην μάπα από απαράδεκτα ελληνικά ραδιόφωνα, απανταχού κάγκουρες, 16χρονους, ευαίσθητους φοιτητές και wannabe rockούδες.

2. "Sam's Town" The Killers

ο πιο hyped-up δίσκος του 2006, και ταυτόχρονα η πιο μεγάλη απογοήτευση. Μετά το "hot fuss", που το θεωρώ ΔΙΣΚΑΡΑ, δε μπορώ να καταλάβω τι τους έπιασε να γράψουν ένα ολόκληρο δίσκο με αποτυχημένες arena rock απομιμήσεις U2 (δεκαετίας 80) και Springsteen. Τους προετοιμάζαμε όλοι για το γκρουπ της επόμενης πενταετίας(τουλάχιστον), και αυτό αποδείχτηκε τελικά η παγίδα τους. Εμπορικά ίσως όντως να γίνουν, μουσικά όμως -όπως ελπίζαμε όλοι- δεν το βλέπω να συμβαίνει. Μακάρι να βγω ψεύτης. Και μακάρι κάποιος να ξυρίσει επιτέλους τον Flowers.

3. "Empire" Kasabian

μου άρεσε ότι τους γουστάρανε οι oasis και όλο το α λα happy mondays debauchery που απέπνεαν. O πρώτος δίσκος δεν έλεγε πολλά, αλλά σκέφτηκα ότι πρώτος είναι, καλά στοιχεία δείχνουν, περίμενε και τον επόμενο. Δυστυχώς, το empire ήταν ένας αχταρμάς ασυναρτησιών, επιρροών και ήχων που προσπάθησαν με κάθε τρόπο να μετατρέψουν σε μουσικό σύνολο. Aπέτυχαν οικτρά. Tελικά μοιάζουν στους mondays μονο στα drugs, και στους oasis μόνο στο trash talking. Απίστευτα κακός δίσκος.

4. "Revelations" Audioslave

δύο από τα αγαπημένα σου συγκροτήματα διαλύονται. Από αυτά τα δύο σχηματίζεται ένα καινούριο. Oι ελπίδες πολλές.
Το πρώτο lp, μάλλον βιαστικό και πρόχειρο. Τους δίνεις άλλη μια ευκαιρία.
Το δεύτερο είναι χειρότερο. Αρχίζουν να δηλώνουν δεξιά και αριστερά ότι ο επόμενος δίσκος θα έχει soul επιρροές. Δεν τον αγοράζεις. Τον κατεβάζεις για να δεις τι λέει.
Σε παίρνει ο ύπνος.

5. "Youth" Matisyahu

μας πρήξανε τα φρύδια τα αμερικάνικα έντυπα για τον συγκεκριμένο. Τελικά όλο το hype για τον πρώτο εβραίο reggae καλλιτέχνη αποδείχτηκε τσάμπα και βερεσέ. τα τραγούδια του είναι άθλια, και τελικά ίσως να είναι καλή ιδέα που οι περισσότεροι νορμάλ άνθρωποι από ρέγκε ακούνε μόνο μάρλευ και αυτό μόνο σε κανένα κάμπινγκ γυμνιστών, ή/και όταν είναι από 15 ως 18 χρονών. Τώρα που το ξανασκεφτομαι πιο ψύχραιμα, οι λέξεις "Matisyahu: o πρώτος hip εβραίος ρέγκε άρτιστ" μου κάνουν περισσότερο για μαρκίζα freak show, παρά για παρουσιάση μουσικού καλλιτέχνη..

6. "The Dutchess" Fergie

λογικό δεν είναι?

7. "Bright Idea" Orson

παντελώς άγνωστοι στην πατρίδα τους (Αμερική), τρομερά επιτυχημένοι εκεί (Αγγλία) που η μουσική βιομηχανία βρήκε ζώα να αγοράσουν τον δίσκο τους. κάτι ανάλογο με τους reammon και την μοντέρνα και προχώ Ελλαδάρα μας δηλαδή.

8. "Razorlight" Razorlight

μα είναι δυνατόν αυτή η μπάντα, με αυτό το album να πουλάει τόσο? Και να φιγουράρει και σε λίστες της χρονιάς στα αγγλικά έντυπα? Εντάξει, ωραίος γκομενάκος ο Borell, καλή παραγωγή -i guess- , είναι και της μόδας τα συγκροτήματα που κοιτάνε τα 80ς ψευτονοσταλγικά και ρετρό, αλλά οι συνθέσεις είναι επιπέδου παιδικού σταθμού. Θηλέων. Και για ποπ-ροκ συγκρότημα αυτό είναι απλά τραγικό.

9. "Alright still" Lilly Allen

ποτέ δεν κατάλαβα προς τι όλος αυτός ο χαμός. Ίσως επειδή βγήκε από το myspace, και έτρεξαν να την αγκαλιάσουν τα αγγλικά ΜΜΕ (που έχουν καταντήσει χειρότερα κι από την σούπερκατερίνα). Μην ανησυχείτε, τα ίδια θα την αποκαθηλώσουν στον επόμενο δίσκο. Αγαπάω ακόμα τον μπαμπά της πάντως, κι ας είναι εντελώς yob culture (δλδ χουλιγκάνος). Μα κατεβάστε ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ τραγούδι από τον δίσκο της, και πείτε μου αν είναι καλύτερο από αυτό:

10."Bande à Part" Nouvelle Vague

πείτε το όπως θέλετε: μουσική για ασανσέρ. muzak. one trick pony. ανέμπνευστα εξυπνακίστικα αναμασήματα από επιτυχίες άλλων, που σε πολλές περιπτώσεις δεν άρεσαν σε κανέναν ούτε στις original εκτελέσεις τους. Τι εννοώ? here you go:


Κλασσικό παράδειγμα φασισμού των δισκογραφικών, των τρέντυ, και των ψευτοκουλτουριάρηδων.

11. "Stadium Arcadium" Red Hot Chili Peppers

το "be here now" του 2006. όχι τόσο κακό, αλλά απογοητευτικό και άτολμο. Πομπώδες, ογκώδες και , ας το παραδεχτούμε επιτέλους, πολύ βαρετό σε αρκετά σημεία του.


ok, εγώ τελείωσα, Ας αρχίσουν τα υβριστικά comments από τους 2 σταθερούς αναγνώστες που έχω...