η μόνη διαφορά που βλέπω είναι ότι είσαι ακριβώς ο ίδιος που ήσουν

Σήμερα είδα μεθυσμένος τον ήλιο να ξημερώνει. Μετά από πάρα πολύ καιρό. Περπάταγα ζαλισμένος δίπλα στον κόσμο που πήγαινε στην δουλειά του. Βρώμαγα αλκοόλ και τσιγάρα, έψαχνα να φάω κάτι βρώμικο στις 7μιση το πρωί, μαζί με τα σκουπιδιάρικα του δήμου, τους παρκαδόρους και τις γριές που πάντα εμφανίζονται μπροστά σου στον δρόμο μετά από τετοια ξενύχτια...
Τα τηλέφωνα βαράγανε από το πρωί. Φίλοι, γυναίκες, οικογένεια, και ένας - δύο που πρέπει να προσπαθήσω πολύ για να θυμηθώ. Όσο μεγαλώνω, τα hangover κρατάνε περισσότερο. 2 μικροί πυγμαίοι, στρουμπουλοί και μελαμψοί, με τα κωλαράκια τους να προεξέχουν κάτω από τις εξωτικές φορεσιές τους και σφιχτά χέρια με δάχτυλα σαν λουκάνικα, έχουν τρυπώσει μέσα μου. Ο ένας ανακατεύει τον εγκέφαλό μου σαν χυλωμένη σούπα, και ο άλλος με τα μεγάλα, καφέ του νύχια, πότε μου γδέρνει το στομάχι και πότε μου τα μπήγει βαθιά στο λίπος της κοιλιάς μου.
Όλα τα παράθυρα είναι κλειστά, τα καλοριφέρ δουλεύουν στο φουλ, κι εγώ κρυώνω. βάζω μια γκρίζα φόρμα, ένα κίτρινο μπλουζάκι λερωμένο από καφέ και σηκώνομαι ξυπόλητος. το παγωμένο μάρμαρο είναι το πραγματικό ξυπνητήρι. πάντα. Όσες αφυπνίσεις κι αν βάλω, όσος κόσμος και αν μου τηλεφωνήσει.
Αισθάνομαι πάλι 19. Βάζω wallflowers, που μάλλον έχω να ακούσω από τότε, από όταν ήμουν μικρός και αυτά που ζω τώρα ήταν μέρος του περίεργου και άγριου τελετουργικού της ενηλικίωσής μου. Θέλω καφέ, νερό, και πολλά άλλα.
Νιώθω περίεργα ζωντανός.