the waiting drove me mad

πιτσιρικάς, στο σπίτι του φίλου μου του σήφη, να ακούμε το VS από πικάπ, και εγώ να ξεφυλλίζω αυτό:

τόσα χρόνια μετά, τόσοι άνθρωποι που ήρθαν και έφυγαν, που ήρθαν και έμειναν, δεκατόσα χρόνια αγάπης, σεξ, φιλίας, απογοήτευσης, ξεφτίλας, δουλειάς, ανεμελιάς, νίκης, ήττας, συμβιβασμών, ζαλάδας και τσίτας, εγώ πάνω, και εγώ πάλι κάτω. εγώ στα χανιά, στην αθήνα, στην αγγλία, στην λαμία, στην λήμνο, στην γαλλία, στην ισπανία, στην δανία, την σουηδία και την γερμανία, σε μέρη που αγάπησα και μέρη που δε θα ξαναπάω ποτέ, φίλοι, γκόμενες, αγάπες, γαμήσια, χαρές, λύπες, να ανεβαίνω αθήνα και να τρώω το χαρτζηλίκι μου σε σινγκλάκια, να βλέπω το singles με την τζο και να γελάμε με τα ρούχα του γκόσαρντ, ο σήφης να με ρωτάει αν έχω ακούσει το who you are, με τον μάνο να τζαμάρουμε παιδάκια ακόμα το state of love and trust, να κλαίω με το loveboatcaptain, να σχεδιάζω τατού -που δεν έγινε ποτέ- το i am mine, να ακούω τον εαυτό μου στο bootleg της δεύτερης συναυλίας τους στο λονδίνο, να χτυπιέμαι σαν παιδάκι με τον αντώνη πριν 2 βδομάδες σε ένα πάρτυ με το alive. όπου με φτάνουν τα πόδια μου, το μυαλό μου, και τα λεφτά που έχω στην τσέπη. μερικές φορές η ζωή δε σε αφήνει ήσυχο.

είμαι ο ίδιος. και η μουσική μέσα μου είναι η ίδια.

COUNTDOWN TO BLISS:

3 days

don't it make you smile...?