μα το τεταρτάκι στην υπερυψωμένη, μένει-μένει, ΠΑΝΤΑ στον Πολέμη!

Πήγα φαντάρος στην Λήμνο. επί Πασοκάρας. δεν είχα πολιτικό βύσμα, αλλά τελικά λίγο από δω, λίγο από κει, κάτι κατάφερα και τρύπωσα σε ένα γραφείο. δε μπορούσα να κάνω πολλά, γιατί ήμασταν συνέχεια σε εμπλοκή (τι απαίσια λέξη), δηλαδή δε γλύτωνα σκοπιές, αλλά κατάφερα να γλιτώνω κάνα δύσκολο νουμεράκι, να πηγαίνω κάνα μπάνιο, έφτιαξα μερικούς φίλους (αν και είμαι ΣΙΓΟΥΡΟΣ ότι αυτό το αρχίδι ο Παναγιώτης που με διαβάζει και ήμαστε μαζί φαντάροι, θα γκρινιάξει - αλλά πιστέψτε με...) και πραγματικά ΓΑΜΗΣΑ πατόκορφα έναν δύο φαντάρους από τον λόχο μου που μας είχαν ξύσει τα άντερα -για διάφορους λόγους.

Ο ένας ήταν -τότε- 28 χρονών και μας πήδαγε κανονικά ενώ ήταν σειρά μας γιατί είχε χωθεί σε γραφείο πριν από εμένα, και ο άλλος ήταν ένας φλωράκος που είχε βάλει μέσο για να πάρει άδεια, ένα μόλις μήνα αφού φτάσαμε στο νησί, και ενώ ήμασταν σε ΤΡΕΛΗ εμπλοκή (29 μέσα - 1 έξω, το θυμάμαι σαν και τώρα).

Μας είχανε και φυλάγαμε μια υπερυψωμένη σκοπιά, γεμάτη με χύσια φαντάρων, πορνοπεριοδικά, με σπασμένο τζάμι, και πολύ όμορφη θέα του στρατοπέδου και κάτι ψευτοβουνών γύρω από την Μύρινα.

Η "υπερυψωμένη" είναι μέχρι τώρα το κυριότερο παράδειγμα που έχω από την ζωή μου ότι ουδέν κακό - αμπιγιέ καλού, γιν και γιανγκ κλπ κλπ..μέσα στην χακί βρωμιά της, ταξίδευα στα χανιά, στην αγγλία, διάβαζα βιβλία, χάζευα το νησί, κρύωνα, σιχαινόμουνα, με τσιμπάγανε κοριοί, πάλευα να γλυτώσω φυλακές, άκουγα λυριτζή - οικονόμου στο κοινόχρηστο ραδιοφωνάκι της που κάποιος παλιός είχε αφήσει κληρονομιά, και μουσικές, πολλές μουσικές από την ερα, από την αθήνα που μου φαινόταν σαν άλλη χώρα, άλλη πραγματικότητα.
Χθες με πήρε τηλέφωνο ο παναγιώτης και μου είπε ότι βρήκε ένα παιδί στο γυμναστήριο, που μόλις απολύθηκε από το στρατόπεδο της Λήμνου που ήμαστε κι εμείς. Και του είπε ότι ένας κεραυνός χτύπησε, λέει, την υπερυψωμένη και την κατέστρεψε. Δεν έμεινε τίποτα. Γέλασα, αλλά ψιλονοστάλγησα κιόλας.

Σήμερα το βράδυ θα πάμε για σούσι με τις σχέσεις μας και -κλασσικά- θα θυμηθούμε ιστορίες από την υπερυψωμένη..(αυτή την Φωτεινή του Παναγιώτη την λυπάμαι, έχει ακούσει τις ίδιες ιστορίες πάνω από 30 φορές. Εμένα απλά τις έχουν ακούσει 30 διαφορετικές κοπέλες..χα!)
αν θυμηθώ καμιά καλή, μπορεί να την βάλω και στο μπλογκ.

(αυτό το ποστ είναι αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά που υπηρέτησαν μαζί μου τότε, και κυρίως στον Μ.Π, στον οποίο αφιερωνα και το τραγουδάκι του τίτλου -ελαφρώς παραλλαγμένο-, κάθε φορά που του ανακοίνωνα χαμογελαστός ότι έχει τέταρτο νούμερο -4με6 το πρωί- στην υπερυψωμένη)