jenga

εδώ και καμιά ώρα παίζω jenga με τα τσόφλια από το πασατέμπο στο τασάκι. βαριέμαι να το αδειάσω, και το αναβάλλω όσο μπορώ... θυμήθηκα τον συγκάτοικο μου στην αγγλία, τον ανέστη, που παίζαμε jenga με τα αγγλάκια (τι να κάνουν άραγε αυτά τα παιδιά? δε θα το μάθω ποτέ, i guess...). ο ανέστης που λέτε, σπούδαζε civil engineering στην αγγλία. παρ' όλα αυτά, όταν παίζαμε, πάντα, ΠΑΝΤΑ ΟΜΩΣ, κατάφερνε να ρίξει τα τουβλάκια. καλά λένε ότι οι πολιτικοί μηχανικοί που σπουδάζουν στην αγγλία είναι της πλάκας.
μόλις είδα και τον Ντούγκα στην νετ. προπονητής, βραζιλία-ελβετία. πώς έγινε έτσι αυτός? καλά, ήταν καγκουρόγυφτος από μικρός με τα καρφάκια και την κόκκινη μούρη, αλλά τώρα που έβαλε και τα μάλλινα κουστούμια, είναι σαν παρατράγουδο στην Πάνια..
άντε να βγούνε και τα free press να διαβάσουμε τίποτα της προκοπής, έχω ψιλοαπογοητευτεί με τα blogs τελευταία.. αν εξαιρέσεις την misirlou , που ήταν τεράστια -ευχάριστη-έκπληξη, έχω σταματήσει εδώ και καιρό να ανακαλύπτω blog που πραγματικά να με ενθουσιάζουν. αντίθετα, κάθε μέρα καυγάδων, ξεκατινιάσματων και μπινελικιών, είναι μια ακόμα μικρή απογοήτευση, και μια ακόμα απόδειξη της κακομοιριάς που επικρατεί στην Ελλάδα γενικότερα.. σιγά μην ξεφεύγανε τα blog από τον κανόνα. Και δεν διαλέγω πλευρά γιατί πρώτον, εκτός από τα μπινελίκια δεν κατάλαβα τι ακριβώς έχει παιχτεί, δεύτερον, χεστήκατε για την θέση μου-σιγά τον opinion-maker, και τρίτον, ψιλοβαριέμαι...
θα πάρω λοιπόν το athensvoice να διαβάσω την κ. Ζουμπουλάκη, που τα γράφει και όμορφα, και είναι και γειτόνισα, και την πετυχαίνω και συνέχεια στο σούπερμάρκετ, αν και δεν έχω καταφέρει ακόμα, ούτε να της μιλήσω, ούτε να δω τι ψωνίζει κάθε φορά-έτσι από περιέργεια βρε αδερφέ!..την βλέπω κάθε λίγο και λιγάκι εδώ στους εξωτικούς αμπελόκηπους, δίπλα στο κύμα, την κορτάρω διακριτικά ανάμεσα στα μπρόκολα και στα σέλινα, αλλά τίποτα. Τι να πεις, ίσως να της παραφαίνομαι ωραίος και να διστάζει. Η ομορφιά τρομάζει, γιαυτό τα μοντέλα δεν μπορούν να σταυρώσουν γκόμενο και τα πετάνε συνέχεια στα εξώφυλα- μπας και τσιμπήσει κανείς επιτέλους και τις βγάλει για κανά απεριτίφ τις κακομοίρες!
και στο lifo ανυπομονώ να διαβάσω τα ημερολόγια κουζίνας, του κ.Μιχαήλ, ο οποίος γράφει τόσο άμεσα και τόσο αγαπησιάρικα για το φαγητό και την καθημερινότητά του, που με κάνει να νιώθω φίλος του και να θέλω να του κάνω και το τραπέζι. στην κυρία χειρδάρη από την άλλη θα ήθελα να κάνω το κρεβάτι, αλλά δε θέλω να πηγαίνω με παντρεμένες-ειδικά αν δε με έχουν δει ποτέ στην ζωή τους και συνεπώς δε θέλουν κι αυτές.
Είδα και το Μπόρατ τις προάλλες, ο τύπος είναι θεότητα, τι να λέμε τώρα, να πάτε να το δείτε, αν και να ξέρετε ότι το χοντροκομμένο χιούμορ του, δεν είναι για όλους.. εμένα πάντως, σε ένα δεύτερο επίπεδο - γκεστάλ που θα έλεγε και ο κωνσταντέν στους απαράδεκτους- πιο πολύ με τρόμαξαν οι αμερικανοί, παρά γέλασα με τον Μπόρατ. και αυτό λέει πολλά, και για τους αμερικάνους, και για την ταινία, και για μένα (ότι θέλω να το παίξω ψαγμένος κουλτουριάρης-κυρίως..).
το επόμενο τσόφλι στο τασάκι είναι κρίσιμο, είναι η καθοριστική βολή, win or lose baby, ή το βάζεις και γίνεσαι ο ήρωας, ή το χάνεις και σε βρίζουν την άλλη μέρα οι αθλητικές. δε νομίζω να τα καταφέρω. όχι ότι δεν είμαι καλός στο τσοφλοjenga! αντίθετα, έχω εκπαιδευτεί άριστα και επί μακρόν. δε με λένε τυχαία ξηρόκαρπο άλλωστε! μάλιστα, πάλι στην αγγλία, εγώ και οι συγκατοικοί μου παίζαμε jenga και με τα σκουπίδια. ο τελευταίος που δε θα μπορούσε να πετάξει κάτι στα σκουπίδια, έπρεπε αναγκαστικά να κλείσει την σακούλα, να πάει έξω τα σκουπίδια, και να βάλει καινούρια σακούλα στον κάδο. το οποίο είναι such a drag όταν είσαι 19, φοιτητής, και μονίμως μεθυσμένος. θες λοιπόν επειδή ήμουν ο πιο τεμπέλης από όσους μέναμε εκεί, θες επειδή είμαι επιδέξιος στα χέρια (ρωτήστε το μαράκι αν δε με πιστεύετε), πάντα τα κατάφερνα καλύτερα από όλους. δεν νομίζω, στα 3 χρόνια που συγκατοίκησα, να έβγαλα ποτέ τα σκουπίδια έξω! μόνο εγώ και ο θρύλος έχουμε τέτοια τεράστια ρεκόρ... σοβαρά.
επαναλαμβάνω: το επόμενο τσόφλι είναι κρίσιμο. το ακουμπάω στην κορυφή του σωρού στο τασάκι, το οικοδόμημα κλονίζεται, κανα-δύο τσόφλια κατρακυλούν, αλλά ο τσοφλοπύργος παραμένει όρθιος. SUCCESS! είμαι τεράστιος. δοξάστε με. αλλά επειδή όλοι οι μεγάλοι αθλητές, πρέπει να ξέρουν πότε να σταματήσουν (δε βλέπετε τον Τζόλε που δε μπορεί να πάρει τα πόδια του?), αποφασίζω ότι πρέπει να σηκωθώ να το αδειάσω επιτέλους. Tο επόμενο τσόφλι μπορεί να αποδειχτεί μοιραίο, οπότε προτιμώ να σηκωθώ τώρα και να τα πετάξω, παρά να σκουπίζω πατώματα και τραπέζια βραδιάτικα!
τα λέμε άλλη φορά. αη κισ γιου.