Η

το πρόβλημα με τον "κόσμο του Ολυμπιακού" (official trademark patented by magic tv, φως, πρωταθλητή, sportday και λοιπές "αξιόλογες" αθλητικές εφημερίδες) είναι ότι δεν έχει μάθει να χάνει...και για αυτό ευθύνεται μόνο ο ίδιος..γιατί άφησε να τον παραμυθιάζουν τόσο καιρό, εφημερίδες, πρόεδροι, παίχτες, προπονητές..Αλλά και γιατί του άρεσε να παραμυθιάζεται. Το γούσταρε, το ζούσε!

καθόμουν με έναν φίλο μου μετά το ντέρμπυ, τσιγάρο στο χέρι, μαυρίλα στο βλέμμα, βαθύς αναστεναγμός...:
"- να φύγει. Εντάξει, όχι τώρα, είμαστε σοβαρή ομάδα, αλλά να φύγει. το καλοκαίρι. μα να χάσει από τους πουθενάδες?"
τσιγάρο στο χέρι, μαυρίλα στο βλέμμα, βαθύς αναστεναγμός..

Δε μπορώ να πω ότι διαφωνώ, αλλά σίγουρα η αποπομπή σόλιντ δεν αποτελεί μοναδική λύση, αν δεν αναρωτηθούμε όλοι, τι συμβαίνει στην ομάδα, και γιατί τελικά είναι τόσο τραγικό να χάνεις από τον Παναθηναϊκό.

Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω, σε τι εξυπηρετεί τέτοιος πανικός, τέτοια μιζέρια, και τέτοια κακομοιριά, κάθε φορά που ο Ολυμπιακός κάνει μία ήττα. Ανάλογος πανικός και μιζέρια επικρατεί στις οπαδικές τάξεις όλων των ομάδων που διεκδικούν πρωτάθλημα (και φυσικά εννοώ Παναθηναϊκό και ΑΕΚ, μην λέμε τώρα τα αυτονόητα περί ΠΑΟΚ. κλπ κλπ), απλά σαν γάβρος βλέπω τα πράγματα ενδοοικογενειακά..

Όλοι ψάχνουν φταίχτες, "δυσαρεστημένος ο κόκκαλης", "σόλιντ: δεν κινδυνεύει η θέση μου", εφημερίδες του κώλου ουρλιάζουν με μεγάλα κόκκινα γράμματα, ο κόσμος γκρινιάζει στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις, αλλά κανείς δεν σκέφτεται το πιο απλό:

Μεγάλη ομάδα είναι ο βάζελος, ο μεγαλύτερος σου αντίπαλος, κάποια στιγμή, θα σου πάρει και 1-2 ματσάκια. Μπορεί και 3. Μπορεί και πρωτάθλημα. Μπορεί και 2 πρωταθλήματα. Μέσα στη ζωή είναι όλα αυτά. Δεν γίνεται πάντα να κερδίζεις.

Εγώ δεν τα βλέπω τόσο τραγικά τα πράγματα.. θα περιμένω και το ματς με την Σαχτάρ -aka Σαχτιόρ- (όπου δυστυχώς-εντελώς ψύχραιμα- βλέπω ήττα και λαϊκό δικαστήριο στο καραϊσκάκη) και θα δούμε μετά. Αυτή η ομάδα, καλώς ή κακώς, έκανε τον κύκλο της, το θέμα είναι να ανοίξει έναν καινούριο. Επιτυχημένο, ή όχι, δε ξέρω ακόμα. Αλλά ας σταματήσει πια αυτή η αλλαζονεία. Έχει πλάκα να χάνεις, γιατί η επόμενη νίκη είναι ακόμα πιο ηδονική, αλλά κυρίως έχει και μία χρησιμότητα, κατά την γνώμη μου: Η ήττα σε ξεγυμνώνει, σε αναγκάζει να δεις τον εαυτό σου, όπως ακριβώς είναι. Και δεν γίνεται να μην χάνεις ποτέ. όλοι χάνουν κάτι, κάποια στιγμή.

Εκτός ίσως από τον Πάρκερ Λιούις. Που δεν χάνει ποτέ.
υγ: αυτό το ποστ θα μπορούσε να έχει και τίτλο: πως να ποστάρετε κάτι που θα αφήσει όσο το δυνατόν περισσότερους αναγνώστες σας αδιάφορους... καλό σαββατοκύριακο!