20

Καλημέρα. Το κοστούμι μου με ζεσταίνει πια για τα καλά, θέλω να βγάλω αυτό το δεύτερο δέρμα από πάνω μου, να κλείσω τα μάτια και να βουτήξω δίπλα στα παιδάκια στον Σοσοριδέ...Nα μου χαμογελάει η Δανάη και να με τραβάει φωτογραφίες, όπως όταν ήμασταν πιτσιρίκια. Η Δανάη σε λίγο καιρό βέβαια παντρεύεται, και να πω και την αλήθεια μου, δεν μου λείπει καθόλου, μια χαρά ευτυχισμένοι είμαστε χώρια, αλλά είναι αυτή η αίσθηση ανεμελιάς του να είσαι 20-21, φοιτητής, και διακοπές με κάποιον που αγαπάς. Αυτό είναι που μου λείπει..Γύρισα από Χανιά χθες, το μπάνιο μου είναι γεμάτο με αντιηλιακά και αλάτι του κρητικού πέλαγους, και ευελπιστώ να φύγω πάλι σύντομα για δωδεκάνησα. Τα Χανιά τελευταία γίνονται όλο και περισσότερο Μύκονος, και δεν εννοώ το gay κομμάτι της κατάστασης-δεν με αγγίζει τέτοιος ρατσισμός, έχω σπουδάσει στο Brighton for fuck's sake- αλλά εννοώ αυτό το εμπορικό, μας-βλέπουν-ότι-εχουμε-λεφτά-και-τους-βλέπουμε-και-μεις-από-το-κάμπριο-μας -ενώ-πάμε-να-πιούμε-σφηνάκια-και-να-δούμε-κώλους-και-ακριβά-γυαλιά-ηλίου-και-D&G βερμούδες. Καλό είναι κι αυτό δε λέω, αν αυτό ζητάς βέβαια, αλλά τα Χανιά έχουν τόσα άλλα πράγματα να προσφέρουν που ώρες-ώρες μελαγχολώ.

Κατά τα άλλα, οι φίλοι μου καταφτάνουν στην Αθήνα από όλες τις γωνιές της Ελλάδας για τη συναυλία των Depeche, σαν τους πιστούς προσκυνητές που διασχίζουν όλη την γη για να φτάσουν να προσευχηθούν στην Μέκκα. Χθες βράδυ έφτασε ο Μανόλης από Χανιά, σήμερα το πρωί ο Σπύρος απο Λήμνο. Ο Αντρέας δε θα έρθει λέει γιατί θέλει να δει ΑΕΚ - Μπενφίκα...Δεν το σχολίασα γιατί θα νομίζει ότι του τα χώνω επειδή είμαι γαύρος, αλλά να χάσεις τον Gahan για να δεις τον Μπούρμπο?? Είναι σαν να σου κάνουν τραπέζι στο Βαρούλκο κι εσύ να παίρνεις κρουασανάκι μόλτο από το περίπτερο και να μένεις σπίτι για να δεις άλτερ - σε μέρα που δεν έχει καν Μητσικώστα.

Θα'ναι και το αλεξάκι με τον κλι-κλι της απόψε, ελπίζω να μην τους κουτουλήσω, αλλά αν τύχει, θα'μαι κύριος, τέρμα οι κακίες και τα νεύρα, μια χαρά καλοκαίρι περνάω και περνάει, θενκ γιου βέρι ματς. Έχω πρήξει κι εγώ την Μαρία να έρθει, "δεν προλαβαίνω, δουλειές, γραφείο, τι ώρα θα πάτε" και τέτοια, θέλω να την χορέψω πάρα πολύ...Κοιτάω την φωτογραφία μας και το πόσο ευτυχισμένη φαίνεται και με κάνει να χαμογελάω.

Θα'ναι κι ο αδαμό με τον Σωτήρη, ελπίζω να'ναι και η Νίκη με την Μαρία να γελάσουμε, να παίζει και κανένα γουάκι-μπάγκι (αν και δεν ψοφάω κιόλας), να ξεκινήσει η συναυλία με κάποιο από τα παλιά τους και να ακούσω την ψυχή του κόσμου να ξυπνάει μέσα στα χωράφια. Να δω γκοθάδες και γκοθούδες και να χαμογελάσω με κατανόηση, τσιγάρα να αλλάζουν χέρια, κορίτσια να ρουφάνε μπουκάλια νερό και να χορεύουν, ζευγάρια να φιλιούνται στο "enjoy the silence", να ακούσω το "home" και να θυμηθώ την Τζο που το έβαζε στο τηλέφωνο και μου σιγοέκλαιγε, να κοιτάξω τον εαυτό μου στα μάτια και να μην ντραπώ για αυτό που έχω γίνει από όταν πρωτοάκουσα depeche...